Uit het veld geslagen

Een persoonlijk verhaal

Soms gebeurt er in een paar seconden iets in je leven, dat alles even helemaal op z’n kop zet. Dat kan iets moois zijn, bijvoorbeeld liefde op het eerste gezicht, maar het kan ook iets verdrietigs zijn. Of iets schijnbaar ‘kleins’ dat alles overhoop haalt en een grotere impact heeft dan je eerst dacht.

MB1

Op een nazomerse dag eind september 2018, kreeg onze toen nog 14 jarige dochter tijdens een hockeywedstrijd een bal in haar gezicht. Niet zomaar een zacht balletje. Ik bedoel zo’n harde hockeybal voor op een waterveld. Als je wel eens een hockeybal hebt vastgehad, weet je dat ie zo hard als steen is. Nou, zo’n bal raakte vanuit een flinke slag rechtstreeks het jukbeen van onze prachtige dochter Roos. Je zult zien dat je er als trouwe supporters dan net eens een keer níet bij bent…

Roos zag zwart. Alles tolde en ze werd misselijk. Haar trainer stak vingers op en Roos kon niet zien hoeveel het er waren. Sterk als ze is wilde ze doorspelen. Er werd ijs gehaald en ze zat gedurende de rest van de wedstrijd in de dug-out. Ondertussen werden we ingeseind dat Roos geblesseerd was. We spoedden ons naar de hockeyclub en plukten haar van het veld. In een keer reden we door naar het ziekenhuis.

Rondje specialisten

Wat toen volgde was een rondje specialisten. Huisartsenpost, SEH, kaakchirurg, onze eigen huisarts, röntgenafdeling… Er was vooral onzekerheid. Breuk? Opereren? Of toch niet? Afwachten totdat de zwelling weg was?

Nadat haar wang op de dagen die volgden eerst alle kleuren van de regenboog had gekregen, bleef uiteindelijk een flinke deuk zichtbaar. Toch maar terug naar de kaakchirurg. Die schrok zichtbaar. In een ander ziekenhuis werd meteen diezelfde middag een scan gemaakt. Bij een breuk zou er (wanneer het bot verschoven zou zijn) een snee in haar wang worden gemaakt. Opereren via haar mond zou niet lukken werd ons verteld. We duimden dat er geen breuk was… Met spanning wachtten we de uitslag af. Pfjieuw…! Geen breuk! Maar er was wel een flinke deuk in haar wang…

Deuk

Mijn hart huilde in die periode wanneer zij lachte… Dan was de misvorming in haar wang namelijk het meest zichtbaar. Ik probeerde vertrouwen te hebben… De deuk zou wellicht weg kunnen gaan middels huidtherapie van het bindweefsel in haar wang. Roos moest er maandenlang wekelijks voor naar het ziekenhuis en ook thuis moest ze dagelijks oefeningen doen…

Terugslag

Er volgde een lange periode van rust en herstel. Dat ging met vallen en opstaan. Naast de deuk in haar wang had Roos een hersenschudding. Of moet ik zeggen heeft ze een hersenschudding? Nu, bijna een half jaar later heeft ze namelijk nog steeds veel last van de klap. Last van licht, geluid, concentratieproblemen en ze is heel moe. Roos heeft nu veel hoofdpijn, terwijl ze dat nooit eerder had. Er zijn pieken waarbij ze zich fit voelt, maar die bekoopt ze daarna helaas altijd weer met een flinke terugslag.

Een terugslag was het zeker ook toen ze na de proefwerkweek begin maart 2019 enorm uitgeput was. Het was teveel geweest om na Kerst steeds meer lessen te gaan volgen en alweer toetsen en PTA’s te maken. Iets wat ze overigens zichzelf had opgelegd. Ze was nu zó overprikkeld, MOE en zelfs chaotisch, dat naar school gaan helemaal niet meer lukte. Ook niet voor een paar uurtjes zoals ze in het najaar probeerde. Onze prachtige, leergierige, sociale Roos zat nu thuis. Nu ik dit typ gaat ze al wekenlang niet meer naar school…

School

School was (en is) altijd zéér coöperatief. Diep respect voor de mentor, de leerlingcoördinator bovenbouw en andere docenten. Ze kenden Roos als een hardwerkende leerling. Ze leefden mee. Met kippenvel stond ik eens aan de voordeur toen bleek dat een docent de moeite had genomen even persoonlijk een nieuwe stencil af te komen geven. Wat een betrokkenheid! Wat boften (en boffen!) wij met de medewerking van school. ❤️

Eindelijk bespreekbaar

Roos startte erg jong (met 10 jaar) op de brugklas van het gymnasium. Ze is nu 15 en zit in de 5e. Ze had bijna 4 maanden school gemist maar na de pww van maart bleek dat ze toch genoeg punten had behaald om over te gaan naar gymnasium 6. Het is een streber. Iets met een lat en die (veeeeel te) hoog leggen. Niet voor anderen, maar voor zichzelf. Onze perfectionistische, positieve Roos begon echter in te zien dat ze niet opknapte en nog steeds teveel vergde van zichzelf. Dolblij waren we dat ze begin april eindelijk eens open stond voor een gesprek over doubleren.

Even stoppen met maar doorgaan…

Roos weet al jaren wat ze wil gaan studeren. Die studie is met numerus fixus, dus de punten van de overgang van 5 naar 6 vwo zijn erg belangrijk. Ze kan nu wel over, maar niet met de punten die ze wil. “Mam, ik kan beter dan dit. Ik wil Geneeskunde studeren. Als ik blijf zitten is de kans groot dat ik dan betere punten heb.”
Onze Roos had zelf een heel wijs maar ook dapper besluit genomen. Vrijwillig doubleren ook al kon ze over! Herstellen, druk van de ketel en RUST. Een wijze levensles; kiezen voor zichzelf. En dat op die leeftijd…

Enkele dagen later werden we in het Grieks lokaal verwacht voor een mentorgesprek. Roos kreeg haar rapport met complimenten van de altijd zeer begripvolle mentor. Deze kreeg opeens van Roos haar besluit te horen… Ik kan je vertellen dat mijn man en ik niet de enige volwassenen waren die trots naar Roos luisterden…

What doesn’t kill you makes you stronger

Het veel thuis zitten, de onzekerheid, het alleen zijn, het rusten, het missen van sociale activiteiten en haar school- en hockeyvriendinnen… Het was/is niet altijd makkelijk voor Roos die normaal een heel druk en gezellig leven had. Het onbegrip van sommigen maakte het daarnaast ook lastig.

We zijn er nog niet. Binnenkort kunnen we (gezien de aanhoudende hersenschuddingsklachten) terecht bij een neuroloog. Het komt vast goed. Er zijn heel veel dingen die ze wél kan. We tellen heus onze zegeningen! Uiteindelijk is ze nóg sterker geworden.

Storms don’t last forever

We houden vertrouwen in de toekomst en laat dat dan ook maar de moraal van dit verhaal zijn… Heb vertrouwen! Er komen vast weer betere tijden! Hoe onzeker, verdrietig en rot een situatie ook is. Maak keuzes! Trek je niets aan van mensen die iets niet begrijpen.

Girls just wanna have fun!

Na de onzekere, vaak verdrietige maanden, besloten we dat even uitwaaien het herstel zou kunnen bevorderen. We gaan die vervelende periode die achter ons ligt een dikke positieve draai geven. Roos en ik vertrekken dit weekend een paar dagen naar zee. We gaan genieten! Girls just wanna have fun (& ☀️sun)!

• 

• 

Until next time? Tot blogs! Manon💛